Przykłady stymulacji dzieci do aktywności w czynnościach życia codziennego metodami neurofizjologicznymi

Z publikacji dowiesz się:

• Jak planować terapię zgodnie z metodą NDT Bobath?
• Jakie są założenia metody PNF?
• Czym są dysfunkcje w obszarze integracji sensorycznej?
• Jakie techniki stosowane są do realizacji założeń PNF?
• Jakie 7 reakcji ułożeniowych wymieniamy w metodzie Vojty?
• Jakie strefy wyzwalania z pozycji wyjściowej wyróżniamy?
• Czym są procesy integracji sensorycznej wg Ayres?
• Jakie przykłady działań terapeutycznych wymieniamy w ramach tzw. „diety sensorycznej”?

Publikacja jest kierowana zarówno do fizjoterapeutów, jak i do opiekunów samych pacjentów, którzy chcą się doedukować w temacie przebiegu rehabilitacji.

Dzięki elektronicznemu formatowi, zawarte w tym minibooku materiały można bez problemu przenosić i wyświetlać na ekranach różnej wielkości. 

Spis treści:

Przykłady stymulacji dzieci do aktywności w czynnościach życia codziennego metodami neurofizjologicznymi 5

Wprowadzenie 5

Metoda NDT Bobath 6

Ustalenie celów i planowanie terapii 6

Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation, PNF) 11

Założenia koncepcji PNF 11

Techniki stosowane w realizacji założeń PNF 12

Metoda Vojty 15

7 reakcji ułożeniowych 15

Integracja sensoryczna 19

Wprowadzenie 19

Przykłady działań terapeutycznych – „dieta sensoryczna” 21

Kontrola równowagi ciała u dzieci 24

Systemy kontroli postawy 24

Próba Romberga 28

Uczulona próba Romberga 29

Test Unterbergera 30

Próba Babińskiego-Weilla 31

Próba stania na jednej kończynie dolnej 31

Wykorzystanie Delos Postural Proprioceptive System w ocenie równowagi u dzieci 32

Piśmiennictwo 39

Terapia ręki u dzieci – podstawowe sposoby rozwiązywania problemów w zakresie grafomotoryki 41

Grafomotoryka 41

Terapia 43

Piśmiennictwo 48

Terapia ręki u dzieci – podstawowe sposoby rozwiązywania problemów w zakresie motoryki małej ręki 49

Motoryka mała 49

Brak fizjologicznej aktywności łopatki 49

Odruchy 50

Nieprawidłowości w zakresie napięcia mięśniowego 52

Kręcz szyi 53

Uszkodzenia nerwów obwodowych 54

Zaburzenia czucia 55

Zaburzenia widzenia 55

Piśmiennictwo 60

ZAŁOŻENIA KONCEPCJI PNF

Głównym założeniem koncepcji PNF jest uzyskanie przez pacjenta funkcji umożliwiającej niezależne wykonywanie czynności dnia codziennego. Realizacja założeń oparta jest na neurofizjologicznych zasadach, podobnie jak w koncepcji NDT Bobath czy Vojty. Układ nerwowy stanowi nadrzędną rolę w wykonywaniu czynności ruchowych – zbierając informacje z receptorów, w tym z receptorów czuciowych, „sumując” bodźce działające na wszystkie części ciała, pobudza bądź hamuje organizm do wykonania ruchu, angażując odpowiednio mięśnie agonistyczne i antagonistyczne w czasie trwania czynności. Podobnie jak w metodzie NDT Bobath czy Vojty, człowiek usprawniany jest w całości, ponieważ działanie na określoną strukturę mobilizuje bądź hamuje poprzez irradiację liczne elementy ciała. Wydaje się, że zasady te powinny mieć szczególne zastosowanie u dzieci, które (zwłaszcza w pierwszym okresie swojego życia) poruszają się w sposób holokinetyczny – reagują na bodźce całym ciałem. Jednak należy pamiętać, że mali pacjenci z wrodzonymi wadami, w tym z uszkodzonym ośrodkowym układem nerwowym, nigdy nie posiadali w pełni dobrze funkcjonującego mózgu, zatem informacja w postaci bodźców przekazywanych im podczas terapii jest stymulacją, która jest dla nich zupełnie nowa. Przypomina to zapisywanie danych na twardy dysk, który może odbiegać od spodziewanych standardów. Oczekiwana odpowiedź na zaproponowany w czasie terapii bodziec musi być zatem szczególnie ostrożnie monitorowana, ponieważ może odbiegać od standardowych reakcji osób dorosłych po urazach ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego stosowanie metody PNF u dzieci powinna cechować szczególnie duża ostrożność. Poza tym, że terapeuta stosujący metodę PNF musi ukończyć wcześniej odpowiednie szkolenia metody PNF, powinien także znać prawidłowości rozwoju psychoruchowego dziecka, możliwe patologie, a przede wszystkim zawsze indywidualnie dla określonego pacjenta stosować odpowiednie techniki, których celem jest uzyskanie przez pacjenta najwyższego poziomu funkcjonalnego.

asady torowania ruchu w metodzie PNF:

• opór,
• promieniowanie (irradiacja) i wzmocnienie,
• kontakt manualny,
• mechanika ciała terapeuty,
• komenda słowna,
• kontakt wzrokowy,
• trakcja lub aproksymacja (kompresja),
• rozciąganie,
• prawidłowa kolejność ruchu,/li>
• wzorce.