Leczenie dny moczanowej trwa przez całe życie i sprowadza się do zwalczania ostrego napadu, zapobiegania powstawania kolejnych zaostrzeń choroby oraz powikłań. Podaje się leki przeciwzapalne oraz zmniejszające stężenie kwasu moczowego we krwi. Działanie tych drugich polega na hamowaniu aktywności enzymów biorących udział w syntezie kwasu moczowego lub stymulowaniu wydalania tego związku przez nerki.
Rehabilitacja ruchowa - kinezyterapia
Kinezyterapia, czyli leczenie ruchem jest jedynym środkiem dla utrzymania sprawności fizycznej ogólnej i miejscowej, zapobiegania przykurczom, utrzymaniu sprawności mięśni oraz prawidłowych zakresów ruchu w stawach. W dnie moczanowej ma to szczególne znaczenie, gdyż choroba ta przejawia się rzutami i chory 2yje w ciągłej świadomości możliwości wystąpienia kolejnego rzutu i być może pogarszania się swojego stanu zdrowia. Pacjenci świadomi zagrożeń częściej mają chwiejny nastrój i mogą popadać w stany depresyjne. Również dlatego, że pacjenci chorzy na dnę moczanową to zazwyczaj ludzie starsi, więc ciężko ich zmotywować do przeprowadzania systematycznych ćwiczeń fizycznych.
W czasie ostrego napadu dotknięty staw powinno ułożyć się w położeniu najbardziej komfortowym dla chorego, pozwalającym na unikanie ruchów. W tym okresie nie wykonuje się żadnych zabiegów kinezyterapeutycznych, a jedynie stosuje się farmakoterapie, ewentualnie przy dużym obrzęku stawu i podwyższonej temperaturze można zastosować krioterapię. Po ustąpieniu ostrego napadu dny moczanowej można rozpocząć zabiegi fizyko- i kinezyterapeutyczne z uwzględnieniem zaleceń lekarskich, wieku pacjenta, chorób współistniejących i kondycji ogólnej chorego. W zależności od wieku, stanu pacjenta można stosować bardzo różnorodne ćwiczenia. Po złagodzeniu objawów ostrego stanu zapalnego kinezyterapię rozpoczynamy od ćwiczeń samo wspomaganych i ćwiczeń w odciążeniu, bardzo wskazane są ćwiczenia w wodzie.
W dnie moczanowej najczęściej napady rozpoczynają się od stawu śródstopno-paliczkowego palucha, przewlekłe bóle są bardzo uciążliwe dla pacjenta, dlatego ćwiczenia tych stawów rozpoczyna się od ćwiczeń biernych i czynnych w pełnym zakresie ruchu, stopniowo przechodząc do ćwiczeń oporowych, np. wspięcia na palce.
